| › นิยายเรื่อง ลวงรักบอดี้การ์ดเถื่อน by จินดาพรรณ นารี |
| ชื่อตอน เข้าถ้ำเสือ |
 |
|
เข้าถ้ำเสือ “คุณคิดที่จะทำของคุณ” เจ้าของเสียงหวานถามกลับเสียงสั่น เมื่อได้เห็นสายตาคมกริบที่มองมา ริมฝีปากรูปกระจับเม้มกันจนเป็นเส้นตรง เมื่อเห็นสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของคนงานคนอื่นๆ “ร่านดีนักจะต้องเจอแบบนี้” ดึงร่างเล็กให้เดินตามโดยไม่ยอมปล่อยโซ่เส้นใหญ่ให้ห่างกาย “ไม่นะโรสไม่ไปนะ ปล่อยนะ” ขืนตัวเอาไว้สุดกำลังเท่าที่จะทำได้ “สโรชา” คนตัวโตหมุนตัวกลับมาและกระชากข้อมือเล็กอย่างแรง คนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวปลิวไปตามแรงกระชากอย่างไม่อาจต้านทานได้ “คุณไบรอันจะพาโรสไหนคะ โรสเจ็บขา” ร่างบางร้องขอความเห็นใจเมื่อตอนนี้ข้อเท้าเป็นรอยถลอกด้วยแรงเสียดสีของโซ่เส้นโต ใบหน้าหวานเหยเกเมื่อความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ร่างกาย มืออีกข้างจับที่ผ้าถุงยาวไปด้วยเมื่อเดินไม่ถนัด “นั่นสิจะไปไหนดีล่ะ” “โรสไม่ไปนะคะ” “หุบปากแล้วเดินตามฉันมา ถ้าเธอยังเรื่องมากอีกล่ะก็เธอได้เป็นเมียฉันตอนนี้แน่” คนตัวโตพูดออกมาด้วยความหงุดหงิด “ไม่ไปค่ะโรสไม่ไป” คนที่รู้ว่าตัวเองจะต้องถูกทำโทษส่ายหน้าไปมาด้วยความหวาดกลัว “อย่ามาทำตัวเรื่องมาก ” พูดกับหญิงสาวก่อนที่มือหนาจะกระตุกโซ่อีกครั้งเพื่อให้หญิงสาวเดินตาม ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงที่ที่จะพาหญิงสาวไป “อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ โรสกลัว” “สำส่อนอย่างเธอมีอะไรต้องกลัว ห๊ะ” ตะคอกใส่หน้าของหญิงสาว คนที่ถูกตะคอกยืนตัวสั่นและไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก นอกจากปล่อยให้น้ำตาร้อนๆรินไหลลงมาอยู่อย่างนั้น “อย่ามาบีบน้ำตา ผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอไม่มีใครเขาสนใจหรอก” พูดจบก็ดึงร่างบางให้เดินตามอย่างฉุนเฉียว ร่างบางถูกพามาที่บ้านไม้หลังใหญ่ที่เขาอาศัยอยู่ และยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไร “ต่อไปเธอจะต้องอยู่ในนี้” บอกกับหญิงสาว มือหนาอีกข้างก็ไขกุญแจไปด้วย “ทำไมต้องอยู่ในนี้ด้วยคะ” มองเข้าไปในห้องที่มืดทึบด้วยใบหน้าที่ไม่สู้จะดีนัก และยิ่งได้เห็นรอยยิ้มร้ายที่อยู่บนใบหน้าหล่อเหลาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอต้องเจอกับอะไร “โรสไม่เข้าไปอยู่ในนั้นนะคะ โรสกลัว” ร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว แต่คำขอของเธอก็ไม่มีทางเป็นจริง “เข้าไป” มือหนาผลักร่างบางให้เขาไปในห้องที่มืดทึบพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง “อย่านะ อย่าขังโรสไว้ในนี้นะคะ เปิดประตูในโรสทีพี่ไบรอัน” ด้านของคนที่อยู่ในความมืดทุบประตูเสียงดัง “เปิดประตูให้โรสที ใครก็ได้ช่วยโรสด้วย ฮือ ฮือ ฮือ” เสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจที่ดังออกมาทำให้คนตัวโตต้องกำหมัดแน่น กรามแกร่งกระทบกันจนเป็นสันนูน ดวงตาที่แข็งกร้าวมองหน้าของสาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้น คนที่ถูกมองต้องรีบหลบสายตาของเจ้านายหนุ่มที่มองมา “ห้ามใครช่วยผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด และอย่าให้ฉันรู้ว่าใครเอาเรื่องนี้ไปพูด ถ้าเรื่องนี้มีคนพูดถึงเธอสองคนเตรียมหาที่อยู่ใหม่ได้เลย” บอกกับสาวใช้เสียงเข้ม “ค่ะ ค่ะ” สาวใช้มองประตูที่ดังต่อเนื่องด้วยความสงสารหญิงสาวที่อยู่ด้านใน แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะลองดีกับเจ้านายหนุ่มสักคน “สงสารคุณโรสนะ แต่ใครจะกล้าไปช่วยล่ะ” สาวใช้ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่ด้านหน้าห้อง “ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้คุณไบรอันเกลียดขนาดนี้” “นั่นสิ” สองสาวพูดจบก็เดินออกไป โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองทำให้หญิงสาวที่ถูกขังอยู่ในห้องต้องเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก “ฮึก ฮึก ฮือ ปล่อยโรสค่ะ ปล่อยโรสไป” เสียงหวานที่เจือไปด้วยแรงสะอื้น ร่างบางนั่งกอดเข่าของตัวเองและร้องไห้อยู่ท่ามกลางความมืดอยู่อย่างนั้น “คนอย่างเธอก็สมควรแล้ว” มือหนากำแก้วเหล้าอย่างแรงจนมือสั่น ในหัวนึกถึงแต่สภาพของหญิงสาว “โธ่โว้ย” มือหนากระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะอย่างแรง ก่อนที่จะยกขวดเหล้าขึ้นและเทลงไปในคอแกร่งราวกับน้ำเปล่า “นายครับ” เสียงที่คุ้นหูทำให้คนตัวโตต้องตวัดสายตากลับไปมอง “มีอะไร” ถามชายหนุ่มที่มาเยือนเสียงแข็ง “ผม” อีกคนหาเสียงของตัวเองแทบไม่เจอ แต่เมื่อนึกถึงหญิงสาวที่ถูกกระชากมาแล้วก็ทำให้เขาอดที่จะห่วงไม่ได้ สภาพร่างกายและสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ของหญิงสาวผู้บอบบางทำให้เขาเลือกที่จะช่วยเหลือ ต่อให้ตัวเองจะต้องเจอกับอะไรเขาก็ไม่กลัวทั้งนั้น “ไอ้เก่งมึงออกไปให้พ้นจากหน้ากูไป” อีกคนโบกมือไล่ด้วยความหงุดหงิด “แม่ผมแอบหมักเหล้าไว้ผมเลยเอามาให้เจ้านายครับ” ชูเหล้าที่อยู่ในไหให้กับเจ้านายหนุ่มได้ดู อีกคนหรี่ตามองเพียงนิดและยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะเรียกชายหนุ่มให้เขามาหา “ดี กูกำลังอยากกินอยู่พอดีเลย” รับไหเหล้ามาและเทลงแก้ว ก่อนที่จะเทลงไปในคอหนา “อืม รสชาติดี ลองสักหน่อยไหม” ถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม และเมื่ออีกคนปฏิเสธก็เลือกที่จะดื่มต่อ ผ่านไปนานนับชั่วโมงที่ร่างหนาหลับตาลง คนที่นั่งรอเวลารีบประคองเจ้านายหนุ่มให้ขึ้นไปนอนพักที่ห้องนอนใหญ่ มือหนาล้วงหากุญแจตามกระเป๋ากางเกงของเจ้านายเพื่อที่จะไปช่วยผู้หญิงที่ถูกขังอยู่ “อยู่นี่เอง” หยิบกุญแจออกมาด้วยความดีใจ ก่อนที่ร่างหนาจะรีบออกไปจากห้องของเจ้านายหนุ่มด้วยความเร่งรีบ โดยไม่รู้เลยว่าภัยได้มาถึงตัวแล้ว “ไอ้เก่ง” คนที่แกล้งหลับลืมตาขึ้นและมองแผ่นหลังกว้างของลูกน้องไปด้วยแววตาที่วาวโรจน์เมื่อรู้ตัวว่าถูกหักหลัง เขาคิดเอาไว้ไม่ผิดจริงๆ ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่จะเดินอ้อมไปอีกด้านของเตียงนอนและหยิบอะไรบางอย่างออกมา เท้าหนาเดินออกจากห้องไปอย่างช้าๆ ในเมื่อมันอยากเล่นเกมนี้เขาก็จะร่วมเล่นด้วยอย่างไม่มีข้อแม้ “คุณโรสครับออกมาเร็วครับ” มือหนารีบไขกุญแจ มืออีกข้างส่องไฟฉายเข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งร้องไห้อยู่ “เก่ง” คนที่ถูกเรียกมองหน้าของชายหนุ่มที่เธอรู้จักด้วยความดีใจ ร่างบางรีบตะเกียกตะกายมาหาชายหนุ่มอีกคน แต่ติดที่โซ่เส้นใหญ่ที่พันอยู่ที่ข้อขาเล็ก “มาครับเดี๋ยวผมไขให้” มือหนาไขกุญแจที่โซ่เส้นใหญ่ที่พันธนาการขาของหญิงสาวออก “เก่งมาได้ยังไง ถ้าคุณไบรอันรู้เก่งจะเดือนร้อนนะ” ถามชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง ถึงแม้ว่าจะดีใจที่มีคนมาช่วยแต่เธอก็ไม่ได้อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอ “เจ้านายหลับแล้วครับ ไปครับเดี๋ยวผมจะพาคุณโรสหนีเองครับ” “จ้ะ ขอบใจมากนะ ชาตินี้โรสจะไม่ลืมบุญคุณเลย” บอกกับชายหนุ่มด้วยความซาบซึ้ง ร่างบางถูกประคองให้ลุกขึ้นด้วยฝีมือของร่างหนา “ไม่เป็นไรครับ ผมว่าเรารีบไปกันดีกว่านะครับ” พูดจบก็เดินนำหน้าของหญิงสาวไปด้วยความระมัดระวัง สายตามองรอบๆกายไปด้วย แต่ทุกการกระทำก็ไม่อาจที่จะพ้นจากสายตาของผู้ชายอีกคนไปได้เลย “กูอยากจะรู้ว่ามึงจะแน่สักแค่ไหน” คนที่ยืนอยู่ในความมืดมองทั้งคู่และลอบยิ้มออกมาด้วยความสะใจ “โอ๊ย” เสียงหวานร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อตอนนี้ขาทั้งสองข้างเจ็บไปหมด ร่างบางทรุดลงบนพื้นอย่างหมดแรง “คุณโรสขี่หลังผมครับ” อีกคนบอกกับหญิงสาวด้วยความหวังดี ร่างหนาย่อตัวลงเพื่อให้หญิงสาวอีกคนขึ้นคร่อมหลังของเขาได้สะดวก “ไม่เป็นไรจ้ะ โรสไหว” อีกคนบอกด้วยความเกรงใจ “ครับ ถ้าคุณโรสเดินไม่ไหวบอกผมเลยนะครับ ไปครับเรารีบไปกันดีกว่า” “จ้ะ” อีกคนรับคำและเดินตามชายหนุ่มไป บริเวณหาดทราย “เรือจอดอยู่ที่นั่นครับ” เก่งกาจบอกกับหญิงสาว “จริงด้วย”อีกคนพูดออกมาด้วยความดีใจ น้ำตาแห่งความสุขไหลรินลงมาโดยไม่รู้ตัว และขณะที่ทั้งคู่เดินไปที่เรือที่จอดทอดสมออยู่ !!ปัง!!
|
| แสดง 8 - 8 |
› คะแนนโหวต 292 คะแนน
